Mocht je denken…. Jullie zijn toch al lang terug?! Ja, dat klopt zeker! Maar dit hoofdstuk was nog beloofd in het vorige bericht.

Jacomien is zelfs alweer door haar proeftijd heen en vanaf 1 september ben ik bij mijn nieuwe werkgever in Delft aan de slag. En zo net nadat ik weer met werken begonnen ben is het echt wel tijd om zaken hier af te ronden! Al is dat ook jammer!

Bergen op Zoom is verrassend veel leuker dan gedacht en de reisafstand naar Goes is goed te doen. Voor mij is het iets verder en langer, maar met het idee dat ik er straks niet elke dag heen hoef. Jacomien heeft het erg naar haar zin in het ziekenhuis. Duidelijk is daarmee dat we nog wel een tijdje blijven hangen in het zuid(west)en des lands.
Het ruime appartement bevalt best goed en we denken er in de winter zeker plezier van te hebben, omdat het zo goed geïsoleerd is, maar we missen sterk de tuin en het buitenleven! Het doel blijft om vóór volgende zomer een leuk huis met tuin te vinden. We denken momenteel aan Schouwen Duiveland (Het bovenste Zeeuwse eiland met o.a. Brouwershaven, Zierikzee & Bruinisse) omdat dit qua ligging het meest gunstig is. We zijn echter niet de enige die er zo over denken, dat is ook meteen in de prijzen te merken.

Peru
En dan het lang beloofde hoofdstuk Peru!
We rijden vanuit Bolivia langs het Titicaca meer Peru binnen en hebben eigenlijk nog niet een heel goed beeld wat we precies gaan doen in dit diverse en door de Andes gespleten land. We stippelen zoals altijd de eerste dagen uit en beginnen dit land in Puno waar we ook nog even een autoverzekering moeten regelen.

Onderweg stoppen we bij een rotsformatie waar we lekker op kunnen klauteren en zijn meteen verrast, prachtig! Wat ook meteen opvalt is de hoeveelheid reclame en met name de troep langs de kant van de weg. Overal ligt wel wat en zeker “net buiten de stad” is overal wel een illegale dump het ravijn in. Doodzonde!

En we merken in de eerste dagen dat we in Peru niet zo warm ontvangen worden als in de andere landen waar we geweest zijn. Als we gedag zeggen of zwaaien gebeurt het maar al te vaak dat we niks terug krijgen of zelfs dat mensen zich wegdraaien. En…. nee, dat is niet perse leuk, we voelen ons niet altijd welkom. Ik stel me voor dat een toerist in Amsterdam (zeker buiten het centrum) ongeveer hetzelfde ervaart, maar dat is niet waarom we Peru als bestemming uit hebben gekozen. Mensen zien wellicht teveel “Gringo’s” of voelen zich niet comfortabel bij buitenlanders, we weten het niet.

Islas Flotantes
Met een heel ander welkom arriveerden we bij Mama Rosa op één van de “Drijvende Eilanden” op het Titicaca meer. We boekten een tour met een boot en na een tijd varen tussen het riet komen we op open water en leggen aan bij een van de drijvende eilanden. Ze maken deze zelf door riet in lagen te stapelen en hebben er daarna hele simpele hutjes op gebouwd en een zonnepaneeltje voor een klein lichtje ’s avonds of (hoe kan het ook anders) een tv’tje. Het lopen op het eiland houd het midden tussen “ik sta zo meteen met 1 been in het water” en “wow, wat een andere wereld”. Als we aan land stappen krijgen we van Mama Rosa, de matriarch van het eiland, een hele warme knuffel. Op de boot kregen we nog even aangeleerd hoe we de begroeting moeten beantwoorden, maar de woorden zijn me inmiddels ontschoten.

We krijgen een hele uitleg over het leven op en om het eiland. Over hoe het eiland en de huisjes opgebouwd worden en hoe gehuwde dochters of zonen een deel van het ouderlijk eiland meekrijgen om een eigen eiland mee te starten.

Behoorlijk interessant verhaal, maar dan merk je ook dat het routinewerk is. We zijn heus niet de enige of eerste toeristen die hier komen. En al ben je niks verplicht mogen we best het een en ander aan handwerk kopen. Na een korte onderhandeling kopen een leuk wandkleedje voor niet al teveel geld en krijgen daarna een souvenir extra… gratis! Hmmmm…. Toch teveel betaald! Hahaha. Het souvenir is een bootje voor aan de binnenspiegel, met een poppetje erop. Vingerwijzend wordt ons duidelijk gemaakt dat het poppetje Mama Rosa voorstelt. Deze Mama Rosa kan wel met ons mee op reis!

Als we terug op de boot stappen meren we ook nog even aan op het school-eiland. De school staat niet al te best bekend bij de familie van mama Rosa (de betere scholen zitten in de stad Puno), maar toch zitten er ook kinderen van de familie op. We maken een praatje met een leraar en bekijken wat van de simpele leslokaaltjes van het zelfde riet. Ze maken er heus het beste van met de simpele middelen die ze hebben.

Spannende oversteek door de bergen westwaarts
Vanuit Puno moeten we de Andes over richting de kust. We hebben 2 opties… net voor de bergen overnachten, of vroeg gaan en een dagje stevig doorrijden! We besluiten tot het laatste en eenmaal op die weg moeten we ook echt de hele dag door kachelen of een nacht boven de 4500 meter accepteren. Gezien onze vorige ervaringen met slapen op hoogte is dat een no-go.

Jacomien heeft een mooie route uitgedokterd via de weg 34C. Het is een weg die niet bekend staat om de kwaliteit, maar wel erg mooi. We checken de route op Google maps en de aankomsttijd die het aangeeft moet niet teveel uitlopen, maar lijkt goed haalbaar.

Als we eenmaal in de bergen rijden begint het te regenen en even later is het constant mistig. Daar gaat het uitzicht, we zien geen fluit. En de weg is slecht… heel slecht. De tijd tikt weg en we schieten niet erg op. Als we hoog in de bergen tussen een zoutvlakte door rijden is het zo mistig dat we nauwelijks nog goed de gaten in de weg kunnen ontwijken…. We krijgen regelmatig een stevig klap in de wielen te verduren en een modderige splash over de auto. Maar we moeten wel vaart blijven maken, want de avond begint te naderen en de temperatuur daalt snel. We schatten de afstand tot onze stop in, maar gezien de hoogte en temperatuur is hier of in de komende 2-3 uur overnachten zeker geen optie! Daarnaast blijkt het geen zout te zijn wat we dachten zien…. Maar sneeuw! We rijden over modderig ijs met sneeuw… een weg die net wat hoger ligt dan de omgeving, een beetje glibberig en met diepe kuilen. En dat met enige haast… Je raadt het al, dat rijdt niet echt prettig!
Nadat we deze weg getrotseerd hebben en daarna behoorlijk zijn afgedaald gaan we op zoek naar een plek voor de nacht. We staan het liefst een beetje van de weg en een beetje beschut. Alles waar we voorbij komen is het niet! Het is inmiddels al ruim donker en het regent nog steeds, maar de weg ligt in een wat open landschap. Na nog eens een dik uur te hebben gereden vinden we een soort vlakke plek naast een heuvel. Nog steeds wel dicht aan de weg, maar het is aardedonker en veel keuze hebben we niet. We schatten in dat alleen de mensen die voorbij rijden en heel goed opletten ons misschien kunnen zien staan. We maken een snelle hap en doen een spelletje in de auto. We kruipen bijtijds de tent in. Als we ’s ochtends wakker en de tent uit komen rijdt er het een en ander aan vrachtverkeer voorbij! Soms met toetertje. Nu we goed onze plekkie kunnen overzien bij daglicht blijkt de hele vallei ons te hebben kunnen zien staan… Aan de andere kant… er is op grote afstand een mini-dorp en meer eigenlijk ook niet, en donker natuurlijk.

Toch weer een grote les geleerd…. Je kunt er niet vanuit gaan dat de route altijd zoals je hoopt en ook de tijd die Google aangeeft…. Kan behoorlijk onhaalbaar zijn!

Arequipa
In Arequipa hebben we het goed naar onze zin! We staan naast een hotel met nog een aantal andere overlanders, en elke keer dat we langs iemand lopen is er meteen een leuke klets te maken. Gelijkgestemden, altijd leuk! De binnenstad blijkt erg leuk met veel oude panden en met heel veel lekker eten! Zoals we het graag hebben!

Als Jacomien op Facebook kijkt ziet ze een bericht van twee vrienden uit Aruba die ook in Peru zijn…. Da’s toevallig! Na een berichtje heen en weer blijken zij ook nog eens een dag later in Arequipa te zijn! De Pisco Sours smaakten goed en een supergezellige middag en avond gehad met Arjan en Selene!

Kiten aan de kust
We rijden richting de kust door een groot nationaal park van Paracas. Heel veel woestijnachtig landschap en de temperatuur loopt sterk uiteen. Het ene moment is het 40 graden, en als we terug bij de zee aankomen 23. We nemen de ingang aan de oostzijde en er wordt ons duidelijk gemaakt dat we dezelfde uitgang ook weer moeten nemen, omdat de binnendoor-weg richting onze bestemming alleen voor de vissers is. Google stuurt ons echter toch ook in die richting die we eigenlijk willen en de weg is duidelijk zeer geschikt voor onze auto! Gelukkig komen we geen rangers tegen en niet veel uren later arriveren we aan de andere kant van het park! Het kitesurfen hield niet erg over, en een groepje blaffende en happende honden maakte het er niet leuker op, maar de eerste kite-sessies van Peru staan op de kaart!

Nazca Lines
Onderweg naar Lima komen we langs de Nazca lines. Dit is toch wel een uniek stukje Peru! Met enorme precisie zijn er lijnen en afbeeldingen in de harde ondergrond gekerfd of met stenen uitgezet die tot in verre omtrek zichtbaar zijn. In het gebied liggen de bekendste geogliefen (gegraven of gekerft) en petrogliefen (met stenen) van soms wel honderden meters groot. Naast de afbeeldingen van bijvoorbeeld hagedis, schildpad of orca laat het met andere lijnen precies de stand van de planeten aan de horizon aanwijzen. Zo is ook duidelijk dat de Nazca beschaving (ongeveer van 500 voor tot 500 na Christus) goede kennis van het heelal had.

De beste manier is om het vanuit een vliegtuig te bekijken, maar we komen langs een paar uitkijktorens waar je ook prima het een en ander kunt zien.

Lima
Prima stad om even te zijn en de wijken Centrum en Miraflores waar we verblijven voelen als prettig en veilig. We zoeken een paar heerlijke restaurants uit waar we smullen van de Ceviche, Lomo Saltado, Causa, Chaufa en andere lekker gerechten uit de Peruaanse keuken. Niet voor niets staat de Peruaanse keuken erg hoog aangeschreven!
En nee… we hebben ons niet gewaagd aan de Cuy (geroosterde cavia).

Oude beschaving Caral
Bij Caral zien we de resten van de eerste bekende beschaving in de Amerikas, op Mesopotamië na ook wereldwijd. Bij het verlaten van de vallei (onbekend waarom precies) hebben de bewoners destijds de gebouwen verborgen onder een laag aarde waardoor het uit het zicht bleef en er was waarschijnlijk ook niet vele te halen aan goud of kunst, en daarmee ongemoeid gelaten. Daardoor staat er na zo’n 5000 jaar nog verrassend veel op elkaar en moeten grote delen nog verder uitgegraven worden.

Als we er vertrekken leidt Google ons naar de rivier waar je in droge tijden wellicht prima kunt oversteken, maar nu staan we te kijken bij een fors stromende rivier. Jacomien gaat oven lopend vooruit om te kijken of het kan…. ze staat na een meter al kniediep in het water en het wordt alleen maar dieper… dat wordt niks! Als we een lokale herder aanspreken laat die ons weten dat er verderop een voetgangersbrug is, maar waar een auto “misschien” ook overheen kan. We stellen ons een gammele houten brug voor, maar als we er zijn blijkt het een stenen brug…. Owwww, die houdt ons wel! Wel smal, en de auto past er in de breedte net op. Een tegemoetkomende brommer schrikt en doet even een paar stappen achteruit om ons de brug af te laten.  

Eindeloze golven
We komen tot Chicama en Pacasmayo als meest noordelijke punt aan de westelijke kust van Zui-Amerika. Dit gebied staat bekend om z’n eindeloos lange golven. De eerste dag is de wind erg goed, en kunnen we onze harten ophalen. Heerlijk tegen de golven in springen en de andere kant op met de golf mee is het wel echt heel leuk om een heel eind op en voor de golf te blijven surfen. Ook met twintip lukt dat ook heel goed! En na een tijdje mee gesurft te hebben spring je er weer uit wint want meters en het feest begint opnieuw. Lekker spelen!
De andere dagen is de wind minder dan je zou hopen. Tegen beter weten in doen we toch wat pogingen, maar zelfs met de 13,5 (vierkante meter) kite redden we het niet altijd om up-wind te geraken. Na in het totaal 4 dagen geven we het op en gaan naar onze volgende bestemming; terug naar de groene bergen!

De bergen
Aan de westzijde van de Andes ligt het groene en uiteraard bergachtige gebied rondom Huaraz. Er liggen veel meren en hikes verscholen. Als hiker kun je in Peru je echt uitleven! Toch konden we door mijn heup echt wel minder doen dan Jacomien misschien wel hoopte en hebben een aantal leuke hikes gedaan, maar ook daar speelde de hoogte Jacomien dan weer parten, met nare hoofdpijnen tot gevolg.

De lange weg naar Cuzco
Als we van Huaraz de weg naar Cuzco uitstippelen weten we al dat het een stevige route is en we willen graag door de bergen die kant op. Een Google route die op onze telefoons verschijnt vertelt ons 36 uur rijden. Oei… wij rijden niet zo hard als de Peruanen zelf en willen tussendoor ook nog wat zien, en daarmee doen we meestal maximaal 6 Google uren in een dag. Dus het is al gauw een week rijden! Met een beetje puzzelen vinden we stops die er bij passen en gaan vol goede moed op pad!

Nadat we dag 1 de tent in hebben geklapt, rijden we langs een lange en mooie weg richting het oosten. Na een uur of 4 rijden is het halverwege de middag en staan we naar een enorm gat te kijken en een riviertje meters lager. Uhhh…. Hier moet (eer)gisteren nog een brug zijn geweest. Whoops.
Een vrachtwagen heeft een iets te dappere poging gedaan om via de rivier over te steken, maar staat tot zijn assen in de modder. De chauffeur graaft zich een weg, maar we kunnen niet helpen, er niet langs en die gaat voorlopig echt nergens heen. Als het al een mogelijkheid voor ons was… hier gaan we niet op wachten. We ondernemen nog wat vruchteloze pogingen om toch op een ander punt aan de overkant te geraken, maar er zit niks anders op dan terug…. De hele route en slapen weer op bijna dezelfde plek als waar we de ochtend begonnen.

Wegversperringen en ingestorte wegen zijn in dit berggebied aan de orde van de dag. Zeker omdat we ons nog aan het randje van de regentijd begeven. Veel politici schermen dan ook met betere wegen voor het gebied, als verkiezingsbelofte om gekozen te worden. Het is echter zo ruig en de hoogteverschillen groot dat je ook kunt bedenken dat er geen beginnen aan is. En daarmee blijft de enig werkbare oplossing; repareren, en de maand erna…. gewoon nog een keer.

De volgende dagen blijft het spannend waar we allemaal wel en niet langs kunnen. Ook de informatie is soms ook wisselend. Zoals een paar dagen later een taxibus ons wegwuift en als we het raam open draaien, roept hij dat de weg verderop afgesloten is. We balen stevig en weten even niet goed waar dit naartoe moet. Want dat betekent weer 4 uur de kant op rijden waar we al vandaan kwamen… zo komen we er nooit! Als we eenmaal omgedraaid zijn komt een inzittende uit dezelfde bus naar ons toe en vertelt dat er niet zoveel (meer) aan de hand is… we draaien maar al te graag nog een keer om, doen toch een poging en hebben dit keer meer geluk.

Op weer een ander deel en andere dag zien we een aantal auto’s en motors stil staan en ligt er veel troep op de weg. Een deel van de weg is bezaaid met stenen, maar erger nog…. Er komen nog steeds stenen langs de steile helling naar beneden stuiteren. Allemaal niet vreselijk groot, maar ter grote kiezel tot tennisbal en dus zeker groot genoeg om een ruit te doen sneuvelen of een hele lelijke deuk te veroorzaken.
We wachten het een tijdje af en op het moment dat er iets minder frequent stenen vallen en de auto voor ons aangeeft dat we er maar langs moeten…. Rijden we zo hard als de weg het toe laat naar de overkant! We verwachten elk moment een klap of steen, en eenmaal aan de andere zijde…. Niks! Pfieeeuwww!  

Het had een leuk filmpje geweest, maar door de spanning van het moment… niet gemaakt!

Machu Picchu, no thank you
Met veel verwonderde blikken van iedereen die we het vertellen deden we Machu Picchu niet aan. We hebben foto’s gezien van in colonne lopen naar de highlight van Peru, dat lijkt echt niet aantrekkelijk. Ook is de kans op matig weer erg groot in deze tijd van het jaar, dus veel geld betalen voor in een rijtje een wandelpad lopen in een regenponcho en dan nauwelijks iets zien…. Nee bedankt!

En we moeten keuzes maken want de tijd begint te dringen. Maar genoeg anders te zien om Cuzco en in de Valle Sagrado (de heilige vallei van de Inca’s) zoals de prachtige zoutbaden die al vanaf het begin van de jaartelling worden gebruikt en eindeloos veel (pre-)Inca ruïnes.

Alpaca, Lama, Guanaco & Vicuna
Mocht je behoeft hebben aan een lange fotoserie van Lama, Alpaca, Guanaco of Vicuna… Kom een keer langs! Ik schat dat we rond 500 foto’s en video’s voor je hebben! Al laten ze zich allemaal slecht fotograferen en graag de kont naar de camera toedraaien.

We kwamen ze meestal in het wild en in hun eigen leefgebied tegen, te pas en te onpas. In Argentinië, Bolivia en Peru. Zeker Jacomien kon er geen genoeg van krijgen, en het zijn ook wel ontzettend leuke beesten.

Verwend
Al met al kijken we met mixed-feelings terug op Peru. Het algemene gevoel wat blijft hangen als we er zijn is niet geweldig; De mensen, de troep, rommelige kust en net even teveel toerisme. En wat ook meespeelt is de Inca-kwestie uit de het vorige hoofdstuk… overal is wel een stukje Inca-nalatenschap te vinden, en erg bijzonder is het niet meer voor ons.

En dan merken we zelf toch ook dat we tegen het einde van de reis aanlopen…
Want zijn we verwend? Jazeker! We hebben al zoveel mooie dingen gezien! En dat is dan  vermoedelijk ook oorzaak van het gevoel. We hadden ons van tevoren wellicht een ander beeld gevormd van Peru.
En ja… ook dat hoort bij reizen!

Toch hebben we ons er anderhalve maand uitstekend vermaakt! En…. Als we denken aan de highlights die we gezien en gedaan hebben, de steden Arequipa en Lima, het groene midden en ook het eten zouden we toch ook weer zeggen…. Het gevoel is er wel, maar klopt niet!

Dus zouden we Peru aanraden? Ja, waarschijnlijk toch wel…. Maar dan wel beter aan het begin van een reis of losse vakantie! En het zou onze eerste stop zijn… in het eerste plan, maar dat liep “even” anders.

Thank you!!!
Als laatste wil ik iedereen nog even bedanken voor het lezen van het blog en uiteraard ook voor de ontzettend veel leuke reacties die ik gekregen heb op mijn stukjes hier of via andere kanalen! Je weet als blog-schrijver heus dat niet de hele wereld ineens meeleest, en des te leuker is het om te weten dat het gewaardeerd wordt door de mensen die het lezen!

We denken vast na over een volgend hoofdstuk Koen en Jacomien op (langere) reis…. maar dat zal wel weer een paar jaar duren! Wellicht Afrika…. Wellicht elders?! We gaan het zien!