En toen was het alweer januari! In het begin van de reis leek alles langzaam te gaan, maar de tijd vliegt nu we eenmaal weer gewend aan het reizen zijn.
Toen we deze reis planden zouden we nu (6,5 maand na de oorspronkelijke start) weer op Aruba terug zijn en dan weer aan de slag gaan…. Maar gelukkig hebben we de beslissing genomen langer op pad te gaan, want we hebben nog helemaal geen zin om weer te gaan werken en nu hebben we nog een hele reis voor ons. Al moeten we ook concluderen; We zijn over de helft! Zoals het er nu uitziet zullen we eind mei in Aruba gedag komen zeggen en begin juni weer in het Nederlandse landen. Maar dat duurt dus nog even! 😜

Binnenkort moeten we wel Brazilië alweer verlaten! Dan zit ons 3 maanden visum erop. Het is wellicht mogelijk om deze te verlengen, maar makkelijk is dat niet met een Nederlands paspoort. Aangezien we al richting Uruguay aan het rijden zijn, en de wind weg is, is het ook gewoon mooi zo. Nieuwe avonturen in Uruguay en Argentinië op komst! Voor nu zakken we rustig de kust af. Maar vooral ook óm de grote steden heen, uit veiligheid en verkeersdrukte…. We zijn alweer bijna Rio de Janeiro gepasseerd en hebben nog zo’n 2.000 km te gaan tot de grens.

En dat gezegd hebbende…. we slapen alweer 3 maanden op het dak van de auto! Heel af en toe hebben we een nachtje in een Pousada (simpel hotel), maar de tent heeft zeker de voorkeur! We slapen er heerlijk in en het is simpelweg “Way of Life” geworden en het voelt ook veiliger om dicht bij je eigen spulletjes te blijven.

We zien deze reis meer strand dan ooit tevoren. Na Jeri gaat de tocht langs Camocim, Tatajuba, Barra Grande en nog tal van andere kustplaatsen en kitespots bereiken we Arpoador. Dit zal onze meest verre stop in Brazilië worden. Het ligt vlak achter Tutoia, waar we een kennis van de vorige Brazilië trip bezochten. Erg gezellig en vooral ook leuk omdat er nu wat meer (Portugees) gesprek mogelijk is (daarover later meer).

Bij Arpoador was het weer schitterend kiten, al mocht de wind soms ook nog een tandje steviger. We hebben er ons 4 dagen vermaakt en dat is meer dan we van menig kitespot kunnen zeggen.
De kitespot ligt tegen het duingebied Pequenos Lencois Maranhences. Heel fijn zand, afgewisseld met water levert het een prachtig duinlandschap met meertjes ertussen op. Ook kampeerden we een nachtje aan de rand van de duinen.

En dat zand waait ook maar overal! Onze trip langs het strand gaat gepaard met overal zand. In je haren, in je oren, tussen de kleren, in de tent, in de koelbox, in het eten (schuurt de maag) en ook de auto was één grote zandbak (voor het laten wassen) en natuurlijk alle plaatsen waar we komen…. Zand, zand, zand, zand! Los, vast, nat, droog, stuif, grof of zandloper-fijn, in verschillende tinten, duin en vlak… We houden ervan, maar soms wordt je er ook een beetje gek van!

We hadden een uitstapje naar het binnenland (Ubajara) en verruilden het overal zand naar overal mango’s! Even wat anders. Een bijzonder vruchtbaar gebied en wat heuvelachtig. En teveel mango’s om te plukken. Dus de grond eronder of zelfs de weg bezaaid met gevallen groen-gele vruchten. Die bomen zijn echt reuzen af en toe, en hebben nogal vruchten. Soms was het bijna spannend om eronder door te rijden. Op de camping stond een grote fruitschaal vol met deze lekkernij en ook met heerlijke banaantjes en avocado’s. Wij zelf lusten wel een paar stukkies fruit (en groente) dus het was smullen!

Op de weg terug richting het oosten en zuiden pakken we de plaatsen die we op de heenweg gemist of overgeslagen hadden. Zo waren we (alweer bijna 3 weken geleden) op het schiereiland Galinhos waar de wind elke dag stevig z’n best doet. Op de heenweg durfden we de off-road route nog niet aan…. 15 km over zand en door de zachte (‘fofo’ of ‘fofissimo’ noemt men dat hier) duinen. Maar met een beetje hulp van Wikiloc (gps routes) en onze ervaring met de ‘rood runner’ komen we overal. Met los zand en bijna vervaagde sporen blijft een duin oprijden spannend, maar de bandjes lekker zacht… En karren maar!

Eenmaal het duin over ligt er dan weer een leuk vissersdorpje. Met een aantal pousadas en restaurantjes wel ook wat ingericht op toerisme, maar qua kites viel het dan weer alles mee. En dat is best bijzonder want het waait er elke dag zo’n’ 25 knopen. ’s nachts kampeerden we bij de vuurtoren op 2km van het dorp en geen mens te zien (zie filmpje) en overdag verplaatsten we ons tussen kite strand en het simpele dorpje.

Die wind blijft apart aan de kust…. De ene plaats heeft nauwelijks wind (meer) en wordt aangegeven dat daar het seizoen al voorbij is, terwijl 100km verderop het, aan dezelfde kust, elke dag volop waait. De app “iKitesurf” lijkt het hier met de “blend” kaart goed te laten zien.

(iKitesurf werd ons aangeraden en goed gebruikt voor de wind bij San Francisco en Hood River in de Verenigde Staten)

De betere wind in Brazilië hebben we de afgelopen ruime maand getroffen in (van west naar oost); Arpoador (Tutoia), Praia de Macapa, Guriu (Jeri), Tatajuba, Prea, Soledade en Galinhos. En juist niet in Ilha do Guajiru, Taiba, Cumbuco en Fortim. Barra grande was voor ons ook matige wind, maar lijkt meer een algeheel dipje te zijn geweest. Locals herkennen het zo ook zeker, maar het blijft natuurlijk allemaal koffiedik kijken.

Eenmaal de Noordoostkust voorbij hield de wind ook meteen wel op. Af en toe een vlaagje, maar we hebben alles weer netjes ingepakt (waar de boards voorheen op het dak naast het zonnepaneel lagen zitten ze nu veilig in een tas in de auto.

Met Kerst hadden we een mini camping aan het strand in Joao Pessoa en geen plannen behalve lekker (uit)eten en niet al te gek… Maar na een ommetje langs het strand (in de regen…. Bleehhh) werden we door de Braziliaanse buren verrast en uitgenodigd voor een BBQ en Kerstviering samen met de andere campinggasten. Zelf een hapje en drankje meebrengen en we haalden een (Hollands) kaasplankje met een flesje wijn bij de supermarkt die gelukkig nog open was. Het werd een hele leuke Kerstavond met veel gezelligheid en goed eten. Kerstdag (men viert hier geen 2e Kerstdag) bleek er zoveel over van de avond ervoor dat er ook nog een lunch van geserveerd kon worden. Weer nieuwe campinggasten konden ook meteen aanhaken.

Waar we mensen op de camping vinden is het altijd meteen vriendelijk of soms dus zelfs amicaal. Zeker de kamperende Brazilianen houden erg van een beetje kletsen en zijn blij verheugd als ze een gesprekje aan kunnen knopen. Nouja…. met Jacomien. Zelf kijk ik al snel te moeilijk, stotter een paar woorden, geef ik niet het juiste antwoord of kijk vragend (HELP!) naar Jacomien. Als ik eenmaal maar weet waar het gesprek over gaat kan ik het vaak prima begrijpen en af en toe een beetje meeknikken.

1e Kerst in de avond gingen we uiteten en kiezen een wat chiquer restaurant… Dat bleek helaas een kleine misser. We eten hier over het algemeen erg goed. Het eten is vaak simpel, maar smaakvol en lekker. Culinair is hier wellicht niet aan ons besteed! 😆 Of misschien lag het eraan dat ze gerechten uit Europa op de kaart wilden zetten….

Maar behalve een zeldzame teleurstelling kunnen we Brazilië aanraden voor eenieder die van strand houdt! Uiteraard aan de kitesurfers, maar die hoeven we niet over te halen. We constateerden al eerder dat de stranden wel dé highlight zijn en die mening is alleen maar versterkt. De stranden zijn echt PRACHTIG en heel divers! Heel vaak afgelegen en kilometers lang zon, wit zand, blauwe zee en onszelf. Maar ook leuke dorpjes met vele barretjes (barraca) aan het strand. Niet fancy of chique, want simpel plastic meubilair hoort er ook wel altijd bij (zie foto, al is het meestal meer ). Maar ook dat heeft z’n charme. En de Braziliaan houdt van het strand (en het leeuwendeel van de bevolking woont langs de kust) dus het is er zelden uitgestorven. En verder is Brazilië veilig en eerlijk. We hebben niet vaak het idee dat we ergens teveel betalen, maar komt natuurlijk wel voor… We vermijden om die reden dan ook de grote steden Rio de Janeiro en Sao Paulo. Inmiddels weten we ook dat het land ongelooflijk veel groen heeft en dat terwijl de Amazone niet eens in ons plan zit…

De wegen zijn echt wel redelijk te noemen. De gaten (en de drempels) zijn er wel en daarom rijden we toch echt wel graag alleen overdag. Veel is 1-baans, en soms extra stroken om de zware vrachtwagens in te halen. Op de 1-baans weg hebben de automobilisten een beetje last van het Airton Senna syndroom (legendarische formule 1 coureur van hier). Ze MOETEN inhalen. Maakt niet uit hoe hard de voorganger rijdt.. Inhalen! Eerst goed bumperkleven en heel ver links gaan rijden om vervolgens vlak voor je weer in te voegen en dan heel rustig verder te rijden tot de volgende in beeld komt. Het is nog irritanter in langzaam-rijdende situaties waar wij netjes onze beurt afwachten om die vrachtwagen (10 auto’s verder) in te halen. Ondertussen wordt je dan zelf 5x ingehaald…. En je raadt het al; Dan heb je dus 15 auto’s voor je. Inhalen en vervolgens 100 meter later afslaan is ook een zeer befaamde maar bloedirritante ‘gewoonte’. Jacomien vindt het dan niet gepast om ff lekker te toeteren…. ‘Daar leren ze toch niks van!’ (maar het lucht wel op… Haha).

Gelukkig zijn het wel redelijk veilige rijders (niet zoals in andere landen) en halen dus alleen in als het kan. We zien dan ook niet vaak ongelukken in onze reeds afgelegde 12.000 km…. 😳

Deze blog eindigt met Itaunas waar we een week terug waren, en waar we onze gezellige buurvrouw uit Amsterdam, Tamar, na hele lange tijd niet gezien te hebben ontmoetten! Zij kwam er voor een dansfestival en onze route vlak langs, dus het ommetje was zo gemaakt…. Superleuk!