Ik hoor het jullie denken…. “Poe, poe, eindelijk weer een update! Waren jullie even te druk?”

Nou…. dat valt dus ontzettend mee! Maar we komen de dagen wel lekker door! Zeker nu het kitesurfen weer op het programma is gekomen vliegen de dagen (bijna letterlijk) voorbij. Gisteren hebben we Joke op de transfer terug naar Fortaleza gezet, waar we haar een ruime week daarvoor opgepikt hadden en zijjn we gekomen tot Jericoacoara (of Jeri in de volksmond) met verschillende stops onderweg.

De eerste nacht was meteen een stevige binnenkomer…. We konden geen camping vinden in en rond Cumbuco en moesten het hele register opentrekken, inclusief douchetentje met limiet van 5 liter water en koken ‘op straat’. We stonden op een openbare plek direct naast het busstation. Nouja station? Een bemande halte. Rond half 9 dachten we wel de laatste bus te hebben gezien, en om 10 over half 9 nog eens. 9 uur, nu echt de laatste??! Maar het zou niet de beste nacht worden. Zeer warm en tot laat (en ook weer vroeg) hele luide bussen die bijna door de tent gingen, althans…. zo klonk het. Kan gebeuren….

Met de opmerking “Vanavond zoeken we een goede camping.”, nog een koffie, pakken en gaan maar weer. En dan vinden we na een kwartier rijden een prachtige kampeerplek aan de rand van een kitemeer…. Wisten we niet, jammerrrrr!

Joke sliep in het tentje naast de auto en had ook de opvolgende nachten wat moeite met de slaap te vatten. Niet zo gek als je van een airco-gekoelde slaapkamer naar een zeer gehorige tent een matje en 27 graden ’s nachts gaat. Tel daarbij op een vreemd land en een klein tentje op de grond. Maar geen enkel zeurtje… En na 3 ietwat rommelige nachten was er dan toch ook gewoon rust.

Een zeer gezellige week met bijna elke dag wel een stukje kitesurfen. Toch was het bij elke keer inpakken nog ff meer passen en meten en sta je elkaar al snel in de weg Heel erg leuk om een vriendin een stukje Brazilië te kunnen laten zien en zoveel tijd samen te hebben, maar toch ook lekker dat we de ruimte weer kunnen gebruiken (Sorry, Jo 😜)

Het leven is goed hier aan de kust van Brazilië! We moeten bijna ons best doen om het dagbudget te overschrijden. In het begin hadden we vanwege de grotere afstanden nog veel kosten aan benzine. Maar nu we elke dag maar een slordige 50 kilometers of zelfs niet rijden valt dat uiteraard wel weer mee. Boodschappen zijn niet al te duur en we koken nog steeds veel zelf. Dus kan er ook regelmatig een hapje, cocosnoot, biertje, of Caipirinha / Caipiroska (met Vodka in plaats van Cachaca rum) op het strand genuttigd worden.

Verder zijn de mensen erg vriendelijk en geïnteresseerd. En over de veiligheid valt ook niks te klagen. Echt een fijn land om te reizen.

De wind varieert een beetje. We hebben dagen met zeer lichte wind tot hard (en soms vlagerig) gezien. Door onze grote range aan kites kunnen we toch elke dag het water op. We hebben al een paar downwinders (van de ene naar de andere plaats) gemaakt en worden dan met een buggy weer terug gebracht. Altijd leuk om te doen en zo zien we ook wat meer van de kust vanaf zeezijde.

Wat onderweg sterk opvalt zijn de uitgestrekte stranden met zoveel leegte! Kilometers lange ongerepte mooie, witte zandstranden met af en toe een hutje of zelfs alleen maar een paar vissersboten. Veel windmolens en palmbomen. Soms bewoond door een paar ezels….

En daar dan tussen een paar dorpen. We zien ook wel meer gebouwd zijn dan een aantal jaren geleden. Maar dat is niet zo gek, want er is zoveel potentie. Toch maakt men zich hier ook zorgen om het stijgende water. En ook dat is niet zo gek. Als eigenaar van een trekpleister wil je nu zo dicht mogelijk bij het water bouwen…. Maar hoe lang duurt het voordat je resort of pousada onder water loopt, of erger?! Huiseigenaren weten het wel en bouwen liever iets hoger op het land.

We zien vanaf Salvador veel plekjes aan de kust. Al rijdend tussen de bananen-, kokos- of andersoortige plantages laat regelmatig tussen de bomen de blauwe zee zich even zien, langs onze route. De steden zijn over het algemeen saai en behalve file rijden doen we verder alleen wat boodschappen. Salvador was daarop een uitzondering. Echt een leuke stad met ook wat Nederlandse historie (een zeer korte periode de Portugezen verdreven). Er hing een goede sfeer en een fietstocht langs de kust was zeer de moeite waard.

Wat ook opvalt is dat de kust wel DE attractie is van Brazilië, ook voor binnenlandse toeristen. Het binnenland was echt wel prima. En naast de vele landbouw was Minas Gerais leuk, maar men komt (in onze ogen terecht) voor de kust. Toen we in Pipa kwamen werd ineens duidelijk dat er toch ook Europeanen naar Brazilië komen. We hadden tot dan nog niet 2 handen Europese koppies gezien, zelfs vanaf Chili niet…. In de eerste minuut van dit dorp was het aantal meer dan verdubbeld en daar bleef het niet bij.

Ook waren we ineens de opa en oma van de camping. Iedereen ging in de avonden uit en wij gingen naar bed! Hahaha. (maar dat jonge publiek was dan wel typisch Pipa). Leuke bestemming, met veel barretjes aan zee, prachtige baaien met rotskusten en dus een levendig centrum.. En zwemmen met dolfijnen op de koop toe. We moesten er een stuk voor lopen en klauteren, maar de moeite zeker waard. Eén dolfijn kwam zo dichtbij dat Jacomien de buik van het beest uit zijkant van de golf zag, op een paar meter afstand.

De auto (ik denk toch maar de naam ‘Rood Runner’ (knipoog naar de animatiefiguur Road Runner, bleep bleep)) komt steeds meer tot z’n recht. Het is soms echt wel spannend om door het soms zachte zand te rijden, maar de auto heeft ons nog niet in de steek gelaten en geeft daar ook geen enkele blijk van. Het is dan ook de wens dat ie dat niet gaat doen!

De wegen zijn niet veranderd, maar soms is het simpelweg korter via het strand. Bandjes wat zachter en stukken in 4×4 Low Gearing…. Zo kwamen we ook gemakkelijk aan in Jericoacoara. Waar we vanaf Prea 20 km over strand, door mul zand en randje duin moesten rijden. Soms met een beetje “oh, oh” en “oei” van de steeds iets meer ervaren bestuurder, die ook weet dat de schep die we aan boord hebben slechts een tuinschepje is… En dikke sleepkabel…. En sowieso één en eerder twee sterke vrouwen aan board, dat dan weer wel.

We kamperen meestal op campings en waar het kan aan het strand. Niet overal zijn foto’s van, maar we hebben al heel wat leuke plekjes gezien!

We blijven hier nog een maandje in het noord-oosten hangen en zakken dan weer rustig langs de kust af richting Uruguay en Argentinië.

Kortom…. Maak je om ons maar geen zorgen! We redden ons best! 😜