Time flies! Alweer een dikke week in Brazilië. We hebben, soort van per ongeluk, een bijzondere route gevonden die ons door de provincie Minas Gerais leidt, de “Estrada Real”. Soms gekenmerkt met onderstaande totems (foto) langs de kant van de weg.

Het zijn door slavenhanden aangelegde wegen vanaf 1697 en verbinden Paraty (tussen Sao Paulo en Rio de Janeiro) met Diamantina. Minas Gerais is de mijn-regio (steen, kolen, diamant, goud, etc) dus er zal genoeg te vervoeren zijn geweest over deze weg. Als wij zoeken voor een leuke route om te rijden ontdekken we deze toevallig en blijken we zelfs al een deel gereden te hebben.

Delen zijn onverhard, delen met klinkers of andere stenen uit de regio, en andere delen een geasfalteerde weg. Wat sterk overeen komt is dat de doorgaande weg zeer vaak onderbroken wordt (bij gehucht, kruising of afslag) door zeer stevige drempels (of zelfs geheel in de middle-of-nowhere) en in elk dorp zeker een flitser. De flitsers gaan vaak nog wel… 40 of 60 kilometer per uur, maar voor de drempel is een snelheid van 15 meestal al te hard, terwijl je 40 mag in de “bebouwde kom”. We weten zelf niet hoeveel drempels we op een dagje rijden tegenkomen, maar een schatting van 100 zal gerust niet heel ver uit de buurt liggen van de realiteit. We rijden zo’n 200 tot 300 kilometer op een dag, dus reken maar uit….
Er zijn echter verschillende type drempels. Goed aangekondigd of goed zichtbaar, dat zijn de beste, maar veelal ligt er een laag stof overheen of is de verf al zover weggereden of zat deze er zelfs nooit op.
Jacomien roept regelmatig “DREMPEL!!!!” en steekt daarna de handen boven het hoofd om zichzelf te beschermen. Meestal een teken dat ik de drempel gemist heb en hard in de ankers moet. Soms blijkt het niks, soms een hard gerammel van de potjes en pannetjes achterin.

Andere delen van de weg zijn afgewisseld gewoon erg goed óf erg vol gaten en (soms) bulten…. Het is gerust opletten geblazen en het zal je niet verbazen dat we dus liever niet ’s avonds rijden. En verder valt ons op dat ongeveer de helft van het verkeer vrachtwagens zijn en ook dat de mede-weggebruikers echt wel beschaafd rijden.

We proberen het rijden af te wisselen met een bezoek aan een stadje of een andere highlight in de regio. Minas Gerais is bergachtig en de oudere stadjes hebben een leuke sfeer met gezellige dorpspleinen. Er zijn veel watervallen waar we er zeker wel meer dan een paar van gezien hebben. En ja… Na Iguazu is het best even “anders” als je een waterval vindt die meer een beekje met een beetje verval is, en toch ook elke keer weer leuk. We hebben al heel wat tochtjes gemaakt.

Iguazu was wellicht voor de tweede keer bezoeken minder verrassend, maar gewoon weer erg mooi! Wat een water en wat een geweld! Het is op de foto erg lastig vast te leggen (te groot), vandaar deze video voor een beter beeld….

Brazilianen zijn erg aardig en ook spraakzaam. Veel begroetingen op straat en erg behulpzaam. Ze begrijpen echter niet altijd dat de andere partij de taal niet of niet helemaal machtig is. Hmmmm…. Devagar, por favor (langzaam, graag) komt niet altijd over. Maar Jacomien gaat heel erg goed met haar Portugees! Duolingo en haar lesjes hebben absoluut resultaat, want waar ze een paar jaar geleden in Brazilië echt nog wel moeite had met zich verstaanbaar te maken en te begrijpen is er nu vaak een prima gesprekje mogelijk. Ik versta het een en ander en kan het soms volgen, maar ben snel afgehaakt als ik niet meer weet waar het gesprek over gaat. Dat heb ik ook in het Spaans, maar het is nu een verademing als iemand Spaans spreekt… Hahaha. De snelheid en de vele “sh” klanken van het Portugees zijn extra lastig.

We ontmoeten nog niet heel veel mensen. We rijden best veel op een dag en op bijna elke “camping” waar we kamperen zijn we de enige gebruikers. Althans ’s avonds en sowieso doordeweeks. Er wordt wel gebruik gemaakt van de campings, maar meer voor dagrecreatie. Men gaat (veelal in het weekend) met een groepje naar de camping, grillt wat op de “parilla”, chillt lekker aan de rivier en gaat dan ’s avonds weer naar huis. Daarnaast is het nog niet helemaal het seizoen…. het is tenslotte nog lente hier.
Zelf kijken we ’s avonds wat op de telefoon, koken wat, lezen wat of doen een spelletje en gaan ook niet al te laat de tent in. Zeker wanneer het wat frisser is.

Soms kijken we nog een serietje op de laptop, maar meestal gaan de oogjes wel dicht rond 10 en staan we rond 7 uur weer op. Dat zal straks aan het strand wellicht nog wel wat eerder worden, want omdat het grootste gedeelte Brazilië één tijdzone heeft is het in het oosten al licht om 5 uur (en donker iets na 6). En aan het strand zal het zonnetje ons dan de tent wel uitfikken. (het is daar tenslotte ’s nachts ook nog 25/26 graden) en airco in de tent ging ons toch echt te ver 😉

We zijn rustig maar gestaag onderweg naar het noord-oosten van Brazlië en hebben al een flink deel van de kilometers achter de rug. De eerste 2 provincies waren zeker wel leuk om doorheen te rijden, maar minder interessant omdat het vrijwel alleen landbouw betrof. Toch leuk heuvelachtig en prima wegen waar we aardig tempo konden maken. Nu dus de bergen van Minas.
Over ongeveer 2 weken komt een vriendin van ons uit Aruba (Joke) aan in Fortaleza. Dan willen we er uiteraard wel zijn, maar we liggen beslist goed op schema. Morgen vertrekken we richting Salvador.
Vanaf daar zal het kitesurfen ook wel weer kunnen beginnen. Nog even kijken waar en hoe hard de wind aan gaat. Zin in!