Waar waren we gebleven? Voorbij Salt Lake City….

Laat ik beginnen met een bijzondere ontmoeting onderweg. We kregen namelijk hooggeëerd bezoek van de huisbaas! Oei… dat wordt even opruimen 😉
Jan komt met zijn student over het zelfde gebied vliegen als waar wij rijden… Het is even puzzelen waar de snelheid van een camper en een vliegtuig samenkomen, maar we spreken af bij Blanding Airport. We verzorgen een uitgebreide (voor zover het kamperen dat toelaat) lunch. De heren zijn gelukkig beide tevreden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is zitten we daar met z’n vieren een soepje en een broodje te eten en een beetje te kletsen aan de rand van de airstrip. Heel grappig om elkaar zo even onderweg te ontmoeten en na een goed uur nemen we weer afscheid en vervolgen ieder onze eigen weg!

Utah is uitgestrekt heeft veel voor ons in petto. We komen bij een hele nieuwe serie “grote parken”. Het aanbod is zelfs zo fors dat we keuzes moeten maken waar we wel en niet heen gaan. We laten ons een beetje leiden door de dagen en kijken waar we de volgende dag zin in hebben. Na deze afgelopen twee weken hebben we een stevig lijstje parken gezien.

• Arches
• Canyonlands
• Antelope Canyon (Arizona)
• Navajo National Monument
• Bryce
• Zion
• Cedar Breaks
• Grand Canyon (Arizona)
• Spring Creek Canyon

Eigenlijk is de hele route al mooi. De Colorado rivier is een terugkerend fenomeen die we steeds weer tegenkomen al zien we de rivier nooit echt in volle glorie. Wat me het meeste bij zal blijven is dat om elke bocht met dezelfde kleuren een heel ander aanzicht ligt en waar we constant met grote ogen naar zitten kijken en zeggen… “Zoooo…. Echt mooi weer!” of “Wow moet je daar eens kijken!”. Elke canyon is ook volledig anders dan de vorige en alle vlakten zijn zo immens leeg! Er is zoveel ruimte en zo fors ook dat één National Park gerust 100 bij 100 mijl groot is (zeg maar; een kwart Nederland). En daar woont dus niemand (meer). Daaromheen zijn er dan wel wat kleine dorpjes, maar inwoneraantal meer dan 500 is al opvallend. (grotere aantallen mensen wonen met name richting de koelere kust).

Een park bezoeken kost gemiddeld 30 Dollar, maar we hebben bij het eerste park een “America the Beautiful”-pas gekocht voor 80 Dollar. Daarmee mag je een jaar lang elk National Park in The States in. Een koopje vinden wij, want onze score telt inmiddels zo’n 12 NP, dus die “hebben we er wel uit”.

Binnen de parken leren we het één en ander over het ontstaan van de verschillende bodem- en steensoorten, de aardverschuivingen en de rivieren. We zijn aardig bijgespijkerd op het gebied van de geologie. Na een tijdje beginnen we de aardlagen ook te herkennen. We kunnen in Arches NP goed zien dat de zachtere steensoorten door wind en water gaten in de rots zijn ontstaan waardoor en vensters en bogen in het gesteente gecreëerd worden.

Canyonlands ligt vrijwel naast Arches en was voor ons een verrassing. Heel divers en een leuke hike met een beetje klauteren hier en daar.

Het rode gesteente dat overal aanwezig is en zo prachtig kleurt tegen het groen van de begroeiing is zachter dan de witte lagen die er tussendoor zitten. Op vele plekken ontstaan er dan door water, vorst en wind een soort druipsteen-achtige torens, die Hoodoos (spreek uit als hoedoeeees) genoemd worden. Het is een aparte gewaarwording want de erosie wordt hier bijna toegejuicht, omdat het van die mooie torens achterlaat. In Bryce zie je dat het beste terug in het Amfitheater… Prachtig!

Voor Antelope Canyon moeten we een tour boeken en deze is bepaald niet gratis, maar hebben we cadeau gekregen van de Schutten / Van Rijs familie voor onze verjaardagen en 15 jaar samen zijn vorig jaar! Heel erg lief! (Nog een keer ontzettend bedankt!) En alhoewel het soms een beetje voelde als vee dat door een hek geduwd wordt (iets teveel mensen voor de stevige entreeprijs), was het er binnen prachtig! Het is een slot-canyon en is door het (soms) stromende water wat “gepolijst” aan de binnenkant. Samen met het binnenvallende zonlicht levert dat schitterende foto’s op (vind ik zelf 😉).

Weer geen enkele bewerking in deze foto’s! (je kunt klikken op de foto’s voor een vergroting)

In Zion lopen we met name in de canyon. Een hele andere ervaring en is moeilijk om met het fototoestel of telefoon vast te leggen. Toch zien we er ook weer hele andere patronen in de rotsen.
Jacomien heeft er een wat spannende ervaring. Tijdens een loopje wadend door de rivier in “The Narrows”, een smalle canyon, is er verderop een rots- / aardverschuiving. Deze liet een enorme wolk met stof zakken en dreef door de canyon naar waar Jacomien aan het lopen was. Snel omdraaien en terug! Gelukkig raakte er die dag niemand gewond, maar eenmaal terug bij de bus zien we een aantal mensen instappen die echt helemaal onder het stof zitten. Zij waren er dus echt dichtbij en vertelden hun verhaal. Brrr, je wilt er niet aan denken, maar…. De natuur kent ook ruige kanten!

Grand Canyon zouden we in eerste instantie niet aandoen. We hebben al zoveel canyons gezien. Maar als blijkt dat de (minder bezochte) noordkant erg dichtbij is besluiten we toch een kijkje te gaan nemen. Wat we aantreffen is toch weer heel anders, ook gewoon weer erg mooi en inderdaad…. GRAND!

Wanneer we Grand Canyon verlaten, vertrekken we richting Las Vegas. Ook dit was in eerste instantie helemaal geen doel (we zijn er al eens eerder geweest) maar we ontkomen er bijna niet aan welke route we ook kiezen. Als we zakken vanaf de grotere hoogte naar de vlakte stijgt de temperatuur fors. Door de raampjes van Campert komt een heet aanvoelende luchtstroom ons tegemoet. Dit kennen we zelfs op Aruba niet. De lucht is beslist warmer dan ons lijf, dus het verkoelt niet meer. Op een gegeven moment denken we dat het beter is om de raampjes dicht te houden, want de temperatuur binnen lijkt meer dragelijk dan buiten. Om toch wat windverplaatsing te voelen is het lekker om wel de ventilator van de auto aan te zetten, al maakt deze zoveel herrie dat praten nauwelijks meer te doen is. Gekscherend druk ik op het knopje Airco en roep met een grote smile “Ik zet de airco wel ff aan! Hahahaha”, dit in veronderstelling dat ons bejaarde vervoermiddel dit waarschijnlijk niet meer zal kunnen bieden, maar tot onze grootste verbazing begint de lucht een paar minuten later ook echt af te koelen! Drie keer hoera voor Campert. Wat een genot!

Het blijft in de regio ‘s nachts ook zo warm dat we besloten hebben om voor één nacht een hotel te boeken in Vegas. We wisten het eigenlijk al, maar Las Vegas is niet ons ding. Gokken is niet aan ons besteed, maar toch even een klein rondje casino’s gedaan voor het vermaak en ervaren dat het weliswaar drukker is dan de vorige keer dat we er waren (Corona), maar nog steeds geen gekkenhuis. Wel lekker gegeten en heerlijk geslapen in de airco en groot bed.

Nadat we Las Vegas verlaten hebben we een wat mindere dag. We worden een beetje geplaagd door de elementen. We cruisen in eerste instantie af op de Mojave woestijn, uiteraard ook erg warm, maar Jacomien heeft een plek voor de nacht gevonden in de woestijn die net iets hoger ligt. ’s Nachts koelt het daar in ieder geval een beetje af. Als we de woestijn inrijden is er weinig, maar wel een bord met de waarschuwing dat er voorlopig ook echt geen tank in de buurt zit. We berekenen nog even snel hoeveel benzine er nodig is om heen en weer te rijden plus tot aan het volgende tankstation. Maar met de airco aan (ik schat zo’n 20% meer energieverbruik) lijkt het te krap! Ayyy. We denken er nog even over om terug te gaan naar het dichtstbijzijnde station, maar de hitte van de woestijn heeft ons al afgeschrikt; Wat moeten we hier de rest van de dag?!? Van de vorige keer herinneren we ons nog dat de schildpadden zich ook slecht laten zien.

Snel de Mojave weer uit en we geven een nieuwe bestemming in die eigenlijk voor de volgende dag op de planning stond, want het is nog best ver rijden; Big Bear Lake. Als we in de buurt komen zien we dikke smoezelige wolken boven de bergen. Als we nog eens goed op Google maps kijken zien we dat het geen gewone wolken zijn, maar rook van bosbranden verderop in het land.

We houden al een tijdje de luchtkwaliteit in de gaten (niet normaal hoeveel brandhaarden er zijn) maar zo erg hebben we het nog niet gezien. De range loopt van fel groen tot paars. De luchtkwaliteit bij Big Bear Lake is donker, donker paars…  En zo zijn er nog een aantal van die paarse vlekken. Omdat de longetjes ons waardevol zijn, besluiten we tot nog maar weer een nieuwe bestemming, maar als we daar aankomen idem dito. Ondertussen gaat de zon al bijna onder en dat maakt het rijden naar het westen er niet gemakkelijker op. De hele dag is er al stevige en vlagerige wind en ik ben het rijden, schudden, de zon in mijn gezicht en het geraas van de ventilator spuugzat, maar hier overnachten is ook geen optie. Er is niks in de wijde omgeving, dus zit er niks anders op, we zullen verder moeten rijden. We overleggen even, spreken uit dat we er beide helemaal klaar mee zijn…. en besluiten in een keer door te rijden tot de kust. Nog anderhalf tot twee uur rijden in het donker…. Blehhh!
De volgende ochtend worden we wakker met het geruis van de golven in de oren! Nieuwe dag, nieuwe kansen!

En daarmee zijn we alweer in de laatste week van onze USA trip aanbeland! De twee afgelopen maanden zijn werkelijk voorbij gevlogen! Volgende week dinsdag vliegen we terug naar vertrouwd Aruba en 10 dagen later start het nieuwe avontuur… Aruba be prepared & Chili, here we come!