Van San Diego tot bijna aan Seattle kunnen we de ‘Route 1 / 101′ volgen. Soms valt deze samen met weg 5 en in het noorden vaker 101, ook wel Pacific of Scenic highway genoemd. Steeds dicht aan de kust. Echt leuk afwisselend en al is het een highway (snelweg), het is soms ook gewoon een slingerweg over een bergje, of een weg dwars door dorpen of pal naast het strand. Nu we 3 staten hebben gezien en met deze route en de gehele westkust van zuid naar noord hebben afgereden, en zo’n 2000 mijl verder, eindigt hier dan Route 1 voor ons. Een absolute aanrader voor iedereen die geen haast heeft en wil genieten van schitterende uitzichten.

We beseffen ons ook meteen…. Het is voorlopig wel de laatste kust die we zien!

Na ons vorige blog zijn we weer even terug in San Francisco. Ik ben op zoek naar het mooiste moment om de ‘Golden Gate Bridge:’ over te steken. Jacomien begrijpt er niks van (het is toch gewoon een brug?!), maar voor mij een icoon. Dé brug van “SanFran” die in zoveel Amerikaanse films voorkomt. Uniek, in het rood, en de top vrijwel altijd gehuld in de mist (daarover later meer). Daar kun je niet overheen rijden en ‘m dan niet of half zien. Gelukkig vinden we een mooi moment en zien we de brug in volledigheid. Om 10 minuten later alweer in nevelen gehuld te zijn. ’s avonds slapen we op een parkeerplaats aan de andere kant. Prima uitzicht!
En ja… Het is toch ook gewoon een brug.

Nog een laatste dag door San Francisco. We hebben een dag met vele vervoermiddelen. We beginnen uiteraard met de camper, dan met een snelle ferry die ons naar het centrum brengt. Eenmaal in de stad pakken we een elektrische deelfiets. Het is even wennen, maar met de steile straten van San Francisco heel erg fijn!

In de middag hebben we een unieke ervaring. We hebben ze al veel zien rijden, helemaal volgehangen met camera’s aan de buitenkant. ‘Waymo’ staat er op. We dachten in eerste instantie dat het een Google auto was, of nee misschien toch eerder een parkeerwacht met scanners…. Maar nee. Na het downloaden van de app stappen we in een nieuw soort taxi… zonder chauffeur en dus een zelfrijdende auto. Op het scherm zie je digitaal wat de auto ziet (en dat is veel!) Waymo brengt ons zeer veilig naar de vooraf ingegeven bestemming. Onderweg stopt het waar het moet, ziet elke voetganger, fiets of auto op verre afstand en stopt zelfs even als de hulpdiensten er langs moeten. Een hele gave ervaring.

(video volgt, maar wil momenteel niet opslaan)

Verder naar het noorden rijden we naar de bossen van Redwood National Park. We leren dat sommige van de Redwood bomen zelfs het begin van de jaartelling hebben meegemaakt en kunnen tot over 2000 jaar en over 100 meter hoog kunnen worden. Het is familie van de Sequoia. Die laatste zijn weliswaar breder, maar vooral niet hoger. We rijden over een weg speciaal om de reuzen te bewonderen. “Avenue of the Giants” heet het stukje asfalt met indrukwekkende bomen en toch ook een hele forse omvang.

We vervolgen onze weg en ook de staat Oregon blijkt weer prachtig! Meer eilandjes / rotsen langs de kust, mooie bossen, leuke dorpjes aan het water, en afgewisseld door weiden. Maar de alsmaar opkomende mist in de morgen werpt voor ons wel roet in het eten.
Sorry, zei ik weer mist?! Zo mag het niet heten werd ons al verteld in San Francisco… Marine Fog! Een zomers fenomeen van vochtige lucht boven de koele oceaan, naar het land geduwd door de wind. En dat uit zich dan dus in…. MIST! 🤭 Echt wel jammer van de mooie views (en temperatuur) maar het heeft ook wel weer iets.
Tsjaaa, dat (die mist in Oregon in de zomer) weet iedereen toch?! Schreef iemand…. Nou ja… Iedereen minus twee dan! Voor vele bewoners van het binnenland is het overigens een goede reden om naar de kust te komen en thuis de 40+ graden te ontsnappen. We gaan het vast nog wel eens missen als we binnenkort door de woestijnen rijden.

Tijdens een kleine pauze zien we nog wel een paar grijze walvissen die buiten hun normale seizoen zijn blijven hangen! Erg leuk (maar geen goede foto’s van).

De staat Washington is voornamelijk groen. De slogan op de kentekens is dan ook “Washington – Evergreen State”. Dat tonen de bossen in Olympic National Park, deze zijn zeer uitgestrekt en beslaan een groot gedeelte van de staat. Verder zien we elanden en steken herten af en toe de weg over!

In Seattle gaan we op zoek naar de Orca’s. Op een tripje die eigenlijk niet in het budget van 2 reizigers past zitten we op een behoorlijk luxe en snelle boot met best veel anderen. De crew is uitstekend geïnformeerd en weet veel over de fauna en met name ook specifieke groepen walvissen die er leven. Maar na tweeënhalf uur varen geven we de moed al bijna op dat we ze nog gaan zien (de trip zou zo’n 5 uur duren, dus we moeten terug) tot de kapitein van het schip met het nieuws komt dat er een groep walvissen is gesignaleerd voor de kust van de San Juan Eilanden. Even finger crossed dat dat ook Orca’s zijn, want daar kwamen we eigenlijk wel voor. Via de wateren van Canada varen we die kant op. In eerste instantie zien we in de verte een paar vinnen en het spuiten…. van inderdaad Orca’s, maar echt ver weg. We mogen niet dichterbij komen vanwege een vaarrestrictie. Een half uur later zien we ze dichtbij komen en besluit het groepje Orca’s om onder onze boot door te zwemmen! Het blijkt een familie van 5 en worden door de crew herkend als familie T49 aan de hand van vlekken en vinnen. Moeder met 2 ouders zoons en een dochter van 7 en zoontje van 2.
Zo ontzettend tof om deze beesten van dichterbij en met eigen ogen te kunnen zien, en zo dichtbij ook nog!