Ja… ja… ik weet het…. Ik kreeg al klachten….

En ja het is dan ook best lang geleden dat ik een bericht postte hier op het blog! Maar de waarheid is dat we gewoon lekker in het “ritme” zitten! Het is al een tijdje echt ons leventje en het inpakken gaan en uitpakken onze tweede natuur geworden. Al moeten we echt zo langzamerhand wel aan Nederland en vervolgstappen gaan denken.

Maar dit bevalt weer erg goed, hoor; Geen stress, geen haast, maar ontspannen reizen en met z’n tweetjes veel te veel mooie dingen te zien! Love it!

En ja…. het niet posten van een nieuwe update heeft ook zeker een nadeel; Er is simpelweg teveel om op te noemen en teveel voor één blog-bericht. Een deel van de foto’s en drone-beelden zullen daarmee bewaard moeten blijven voor de “after-movie”. Maar het belooft wel veel goeds, want in de afgelopen maand hebben we niet anders dan kunnen constateren dat Argentinië (weer) prachtig is! We rijden veel onverharde wegen en er zijn dagen bij dat we bijna niemand tegen komen. Ongelooflijk vinden we dat!

En helaas, hier in Argentinië is de inflatie ook behoorlijk doorgeslagen en eten en drinken zijn bepaald niet goedkoop. Benzine daarentegen is goed te betalen, en daar hebben we nog steeds best wat van nodig. Samen met een gunstige wisselkoers en ook omdat we veel wild staan te kamperen hebben we de kosten goed onder controle. Zo goed dat februari met afstand de goedkoopste maand was tot nu toe.
Als we geld gaan halen bij Western Union, zijn de grotere biljetten vrijwel op en krijgen we grote stapels met 1000 Pesos… (ongeveer 80 cent). Niet zo lang geleden was 1000 pesos hier nog wel iets, maar nu….

Als we Buenos Aires hebben verlaten rijden we via de Pampa’s naar Mendoza waar we op het terrein van Mike staan. Een Amerikaan die een deel van het jaar in Argentinië woont. Hij is een vriend van Martin (waar we eerder waren), heeft een eigen wijnboerderij en is zelf ook een reiziger. Hij voorziet ons van de nodige aanbevelingen om de Mendoza regio goed te verkennen en die tips komen goed van pas. In de week die volgt zien we erg veel moois.

Voor het national park Payunia hebben we officieel een gids nodig. Het regelen is echter lastig en we hebben eigenlijk geen plek in de auto, en als we ook nog willen overnachten hebben we zeker geen slaapplek voor die persoon. Maar Mike vertelt ons dat je niet perse langs de ingang het park in kunt gaan. We rijden een mooie weg langs ‘route 40’ (de weg die noord en zuid verbind) en komen bij een afslag met een weg die onder het park doorloopt. We nemen onszelf voor niks te doen wat we ‘hadden kunnen weten’… Dus als we een bord tegenkomen ‘mag niet’ of ‘u betreedt nu…’ dan doen we het niet… Maar anders rijden we gewoon verder. Okay… Tis niet helemaal netjes, nee.
We hebben tevoren wat onderzoek verricht en via aanwijzingen van andere overlanders vinden we bijpassende routes op Wikiloc. Na een uur of twee crossen, over een onverharde maar prima weg, komen we op het weggetje dat ons het park in zal leiden. Het hobbelt stevig, en het gras in het midden schuurt de onder kant van de auto mooi schoon. Sneller dan 15km kunnen we niet en het is toch ook wel 25-30km. Halverwege de weg en door elkaar geschud te zijn zouden we het erg jammer vinden als we om zouden moeten draaien… We hebben ook niet genoeg benzine voor een grotere omweg. Maar er is géén bord of signaal dat we iets verkeerds doen. Doorrijden dus! We slapen met uitzicht op de vulkaan en naast de grote lava stromen die het heeft nagelaten.

We raakten bijna Patagonië, maar dat staat voor deze reis niet op de planning. We hebben het meest zuidelijke puntje van onze reis bij Payunia wel gehad.

De volgende dag rijden we door het park en zien veel Guanaco’s (verwant aan de Lama) en een Nandu (soort Struisvogel) met 6 kleintjes die keihard voor ons wegrennen. En verder de zwarte lava velden en bergen. Erg bijzonder om te zien. Een soort maanlandschap, maar dan zwart. Er zijn 2 wegen die worden afgeschermd met een bordje, ‘geen toegang zonder gids’, en dat doen we dan dus echt niet, ja heel ‘braaf’. Bij de officiële ingang komt in de achteruitkijkspiegel de park ranger naar buiten die erg verbaasd lijkt dat er iemand (die kant op) langs rijdt…. Doeiiii

Naast zee houden we toch echt ook van bergen! Bergen zijn voor iemand uit vlak Nederland (of bijna vlak Aruba) toch elke keer weer schitterend om te zien. En ook hier zijn genoeg vlaktes hoor… aan de Pampa’s met rechte wegen lijkt soms geen eind te komen, maar toch gloort er aan elke horizon wel een berg. En niet zomaar bergen, want de Andes heeft genoeg pieken van 6.000m+
Wat het volgens mij zo bijzonder maakt is dat er om elke bocht iets nieuws te zien is. Sneeuw, een vlakte, een rivier, een meer, enorme vulkanen. En hier met name de vele kleuren gesteente. Je kunt hier door een vallei rijden met donkerrood gekleurde stenen om een kilometer verder door compleet wit, geel of zwart gesteente te rijden, of zelfs gemixt in het landschap.

We zijn na al onze reizen echt niet meer snel overrompeld, maar dit komt in de buurt en we zijn weer even enthousiast als 14 jaar geleden (toen wel Patagonië). We zien zo ongelooflijk veel mooie dingen dat de drone overuren begint te maken.

Een kleine opsomming van de door ons bezochten gebieden/steden;

• Buenos Aires (delta)
• Sierra de las Quijadas
• Embalse de Florida
• Mendoza / Lujan de Cuyo
• Cañon de Atuel
• El Sosneado
• Payunia
• Vulkaan Malacara
• Laguna del Diamante
• El Leoncito
• Cuesta del Viento
• Chilecito / Famantina
• Balcon del Pissis
• Campo de Piedra Pomez
• Cafayate
• Los Cardones
• Salta
• Tucuman

We staan veel wild te kamperen. De ervaring en de natuur is gewoon te mooi op deze manier, zo lang het nog kan. Campings zijn prima voor de veiligheid en soms ook voor de faciliteiten, maar houden ook vooral niet over. Dus… Pepper spray in de tent… voor het geval dat, maar hopen we natuurlijk nooit nodig te hebben. Omdat we alles bij ons hebben en op plekken staan waar niemand je ziet… kunnen we het risico wel nemen! En als we iemand zien (meestal niet) krijgen we een zwaai en een goede glimlach!
Het zijn dan ook vaker de wat meer afgelegen gebieden zonder dorp of camping in de buurt. Zeker in de bergen is het soms fris, met name ’s nachts…. 3 graden, of zelfs een keer -5 in de tent, is heus niet erg warm. Maar de slaapzakken (en hun inhoud 😉 ) houden zich goed. Wel een koude neus, maar het uitzicht (Okay, en de zon) bij wakker worden is elke keer verwarmend! Soms blijven we gewoon wat langer liggen tot de zon over de berg komt… We hebben tenslotte geen haast.

De plek van de nacht met -5 (vlabij Balcon del Pissis) had overigens wel een ander nadeel; Met het op hoogte slapen hadden we geen rekening gehouden met de aan te raden stappen van 500 meter per dag omhoog, in verband met hoogteziekte. Boven de 3500 meter hadden we dan ook nog niet geslapen. Maar als we een eind gereden hebben en het einde van de middag in zicht is, zien we een prachtige plek aan het Laguna Azul en parkeren de auto op 4500 meter. Best forse wind en we kijken nog wel even naar het weerbericht voor we de tent uitklappen. Maar ach, een beetje frisse nacht is niemand slechter van geworden. Ik krijg ’s avonds al een beetje hoofdpijn en slaap wat gebroken, maar bij Jacomien begint het pas ’s nachts en slaapt daardoor bijna niet. Tsjaa…. We hebben ons lesje wel weer geleerd; boven de 3500 meter nog eens goed nadenken!

Twee weken terug stonden we bij Embalse Cuesto del Viento… De naam zegt het al… WIND! En dus kiten! Hier gaat het elke dag aardig los, dus we konden onze lol op!
Als ik op dag twee met 35-45 knopen op het water sta, dan wordt ook wel duidelijk dat we dat echt niet gewend zijn. Wát een wind en dan daar bovenop de enorme vlagen…. Wooooo! Ik laat mijn kite op… en mijn voeten hebben nauwelijks grip op de steentjes en harde klei eronder. Jacomien sleept me als een echte caddy naar het water, maar na een kwartier (en bijna niet gesprongen durven te hebben) kom ik alweer van het water af! ‘Niet te doen, dit!’ Opvolgende dagen waait het ook stevig maar net iets minder. We vestigen beide een nieuw record met springen op Surfr, al is het voor beide ook niet de hoogste sprong ooit, kunnen we die toch in de zak steken.

In de zeer korte evaluatie die in de auto volgt komen we tot de conclusie dat we qua stabiele wind op Aruba en in Brazilië erg verwend zijn… En eigenlijk ook qua temperatuur. EN dat we misschien wel liever minder wind hebben 😬 35+ lijkt zo tof… Tot het er is! 😜 Wellicht veranderd dat nog wel met meer ervaring met herfststormen in Nederland…. Who knows?!

Wat soms lastig is in deze digitale tijd, is dat buiten de (grotere) dorpen en steden geen mobiel internet is. Tot nu toe hadden we daar niet zoveel ‘last’ van, maar Argentinië is anders dan Brazilië en het wordt in Peru en Bolivia vermoedelijk niet beter. Het is toch een luxe waar je aan gewend raakt. Alles is digitaal tegenwoordig. Bijna al onze reisinformatie halen we van internet. Leuke dingen om te zien en doen, openingstijden, waar zit de (goede) bakker, prijzen van campings, weginformatie, 4×4 routes en uiteraard contact met de wereld…. De Lonely Planet heeft nu toch echt afgedaan. En… We merken ook dat we (als overlanders die overal (!) kunnen komen) niet meer de doelgroep van de LP zijn, die zich meer richt op de busreiziger.
Op de campings is WiFi ook veelal beperkt en we staan veel ‘wild’ te kamperen. Ook rijden we over stukken waar we geen mens tegenkomen en alhoewel we voldoende eten en water bij ons hebben is pech met de auto niet leuk als je 30-40 km moet lopen (en terug) tot er wat mobiel bereik is. Daarom hebben we besloten een Starlink Internet abonnement te nemen voor de de komende maanden…. Sateliet antenne in het dakraam of op het dak en goed internet waar je dan ook bent (behalve onder bomen)! Vanaf heden zijn we dus straks ook midden op de zoutvlakte van Uyuni gewoon bereikbaar voor alle nieuwtjes of een baanaanbieding! 😜 (en NEE, we zijn zeker geen fan van Elon Musk de laatste tijd)

Vandaag staan we vlakbij Tucuman. We moesten er een stukje voor terugrijden, maar morgen kan ik (als het goed is) na veel gedoe eindelijk weer een geldig rijbewijs in mijn handen sluiten! Het heeft wat voeten in de aarde gehad en het pakketje heeft al vele handen gezien, maar het lijkt nu echt te gaan lukken!
Bedankt aan eenieder die er aan meegewerkt heeft!

En dan nog….
Er was een planfoutje geslopen in de laatste maanden van de reis. Want in de eerste versie hadden we het plan om na 6 of 7 maanden naar huis terug te keren en dus al afgelopen januari. Inmiddels zijn we een paar maanden verder (en we gaan nog niet naar huis….), maar het regenseizoen gooit wat roet in het eten voor Bolivia en ook het binnenland van Peru. Dit zijn niet de beste plekken om nu te verblijven of soms op plaatsen zelfs maar te rijden. En al hebben we er gelukkig zelf nog niet al teveel last van, ook het noorden van Argentinië (waar we nu zijn) lijkt meer regen te krijgen dan andere jaargetijden. We worden dan nog wel niet natgeregend…. We zien het wel terug aan de rivieren die de wegen overstromen. Tweede plan was dan maar via Chili naar Peru, maar daar lijkt de grensovergang een belemmering te zijn, omdat ze geen Chileense auto’s door willen laten (met buitenlanders)…. Hmmmmm….. Het idee is nu dat we door Bolivia scheuren en naar de kust van Peru rijden, om vervolgens begin mei Bolivia wel eer aan te doen!!
Dat idee lijkt gaan werken!

Maar of dat zo is…. Lees mee en huiver, in de volgende aflevering.

En… Jacomien is Findpenguins (veel foto’s) aan het bijwerken, dus houdt ook die link (of link in het menu bovenaan de website) in de gaten!