Sorry! Een weekje later dan gewoon, maar dan is er toch weer een nieuw blog bericht van ons!

De laatste week in Verenigde Staten vooral relaxen aan het strand van Laguna Beach. We hebben nog even gekeken wat een huisje in de regio kost, maar een range van twee tot acht miljoen lijkt niet het budget voor een vakantiehuis. Het is bizar wat huizen kosten aldaar. Salarissen liggen best hoog in de VS…. Maar zo hoog?!

Half september vlogen we weer terug naar Aruba waar we 9 volle dagen hadden. Het is vreemd om thuis te komen maar tegelijkertijd ook niet meer thuis te zijn. We kunnen een auto en appartement van Martine lenen! En nog een auto van Robert en Noortje! Wat een lieve vrienden hebben we toch! Dankiiiii!
In eerste instantie weten we niet wat we met de tijd aan moeten, maar de dagen vliegen voorbij. Veel gezelligheid en ook een beetje werken. Vrijwilligerswerk voor Jacomien en ik repareer nog wat kites. Samen bouwen we een schutting in de tuin van ons huis, want de huurders hebben last van de werklui die de hele dag over de (toen nog lage) schutting hangen en de tuin in staan te loeren. Ja, dat lijkt ons ook bijzonder irritant!

Waar Avianca zo ‘netjes’ leek om het ticket te kunnen verzetten vanwege niet kunnen vliegen (heup en daarmee force majeure), blijkt dat helemaal niet zo gunstig. We moesten al bijbetalen voor een duurdere vlucht (en dat snappen we wel) maar 400 Euro baggage hadden we in een separate actie moeten annuleren en lijken nu foetsie. Uiteraard niet te vinden op enige website of iemand van Avianca die daarvoor waarschuwt. Laatste woord nog niet over gesproken met Avianca, maar we moeten verder, dus hup….
Omdat we toen dachten we wachten tot het laatste moment blijkt de baggage ook nog eens duurder vanaf inchecken…. Ook niet heel vreemd, maar die incheck bleek ineens een dag eerder dan verwacht. Namelijk niet 24 maar 48 uur voor vertrek. Grrrrr.

Onze katten gooien ook nog een duit ‘in’ het zakje…. Flo en Goofy maken het de oorspronkelijke katten van hun gastgezin zo lastig, dat er elke dag een scheiding moet plaatsvinden. Zij buiten en de anderen binnen of andersom! Sufferds! Zo hebben we ze niet opgevoed!
Jacomien appt wat rond en gelukkig zijn vrienden (zonder katten) in Nederland bereid zijn ze op te vangen (Krista & Arjan geweldig!)! Danouk kan ze meenemen naar Nederland (dankiiiii)! Top!

KLM gooit er nog een eigen een schepje bovenop en begint moeilijk te doen. KLM heeft onlangs de prijzen voor dieren sterk verhoogd. Ze mogen wel samen in een bench, zoals vermeld op de website… Maar KLM meldt dat het dan nog steeds 400 euro per kat om te vervoeren enkele reis naar Amsterdam….. WAT?! Wat is dan het voordeel om ze samen in een bakkie te stoppen? Het is ff slikken, maar na een tijdje stemmen we in…. Het is dan maar niet anders, ze kunnen ook zo niet blijven. Op de dag van vertrek lopen we nog tegen iemand van de kattenstichting aan waar Jacomien soms werkte. “Nee, hoor wij stoppen er wel eens 3 in er bench… voor 400 totaal…”. Okay KLM, get your shit together! Het duurt daarna nog een week voor het allemaal geregeld is, en gaat nog 3x fout (en nog 6 andere dingen bij de dierenarts enzo), maar Flo & Goofy hebben nu een leven in Amersfoort (en Jacomien 20 grijze haren erbij :-)!

En dan komt de dag dat we opstappen naar Chili!! Eindelijk! 3 maanden later dan bedacht, maar we kunnen!
Bij de check-in gaat het nog redelijk soepel met de bagage. We hebben 2 hele grote kitetassen en nog 2 volle tassen als koffer (waar dus erg ruim voor betaald is), maar lijken niet in het systeem terug te vinden…. Na overleggen van wat betaalbewijzen is het gelukkig snel geregeld en 1 kg teveel wordt ook niet moeilijk over gedaan. Maar dan komt de volgende verrassing…. “Hebben jullie een retour ticket of een ticket om aan te tonen dat je Chili ook weer verlaat?” Uhh….. nee! We gaan met een auto het continent over. Wat we ook uitleggen men kan er geen genoegen mee nemen. Dus ter plekke boeken we het goedkoopste ticket wat er is Chili uit naar Mendoza Argentinië (geluk bij een ongeluk konden we deze een half uur later ook weer annuleren en bedrag staat inmiddels weer op de rekening).

We hebben de eerste dagen een huurauto. Wel zo lekker, want er staat een hoop te doen om een auto te kopen en in te richten.
We krijgen een aardige Hyundai Creta mee, waar onze baggage makkelijk in past. Op naar het hotel waar we de auto op hun parkeerplaats veilig kunnen neerzetten.

Santiago de Chile! We zijn er…. het feest kan beginnen! Het is weekend dus nog even op de lauweren rusten. Even de stad verkennen en de bergen in de omgeving.

Nadat we bij de eerste auto’s hebben gekeken (niet veel soeps nog) hebben we op dag 3 op de snelweg een lekke band. Shit. We zetten de auto langs de kant en kijken achterin en er ligt gelukkig een compleet reservewiel. Pfoe, dat scheelt, want het gat is best groot en dat dicht je niet met zo’n bus schuim die vaker in moderne auto’s meekomt. Achter ons stopt een kleine auto en doet de motorklep open, ook pech. De vrouw van het stel komt een paar seconden later even wat water vragen…. Kokende motor, begrijpen we. En wat hebben jullie? Oh lekke band…. Ja. Ze loopt weg en komt even later vragen of wij een gevarendriehoek hebben. Jacomien gaat ermee (naar goed Chileens gebruik) wuiven om de rest van het verkeer te alarmeren, en ondertussen verwissel ik de band. De vrouw helpt nog een soort van, maar is me eigenlijk meer tot last en dan is vervolgens ook weer weg.
Als ik gehurkt naast de auto zit, de krik plaats en omhoog schroef… slaat er een deur en rijdt de witte auto met gezwinde spoed weg. Jacomien grapt nog…. “Zijn we nou beroofd?”… JA dus! Kaaaaaaakkkkk!

2 rugtasjes met onze jassen en wat losse spullen en Jacomien haar portemonnee en mijn telefoon met rijbewijs erin…. Weg! Gelukkig lag Jacomien haar telefoon er nog wel. Behoorlijk in het zicht, dus waarom snappen we niet, maar vermoedelijk de haast of dachten ze dat ik die nog net kon zien liggen met de passagierszijde open. Ook hadden we e.e.a. achtergelaten in de kluis van het hotel dus paspoorten veilig. We bellen de politie en hebben meteen een middagbesteding op het bureau…. Aangifte doen.

Als we samen verder terugkijken was er een moment bij een stoplicht een half uur eerder waar iemand achter ons onder zijn eigen auto leek te kijken, maar blijkbaar toen iets in onze band heeft gestoken. Toch omdat dat moment en de daadwerkelijke lekke band zover uit elkaar liggen, maakte het brein blijkbaar die link niet meer.

In de korte evaluatie die volgt zien we dat we nog veel meer signalen hebben gemist. Ze hadden Jacomien ook een beetje verder weggestuurd met de driehoek (terwijl ik nog dacht dat ze naast de auto stond). We zijn in een hele, hele, héle klassieke truc getuind…. We voelen ons heel erg dom en kunnen er ook wel weer een soort om onszelf en de situatie lachen. Totaal op het verkeerde been gezet door de hulpvragen van hun aan ons. Een doodnormaal en aardig stel. Ongelooflijk hoe link en sluw deze mensen en hoeveel risico ze (blijkbaar) kunnen en durven te nemen.

En we dachten gezien het reizen echt wel een beetje bestand te zijn tegen dit soort “grappen”.
Gevalletje reisverzekering aanspreken en verlies nemen! Erger dan dat is het dan ook weer niet.
Inmiddels prijzen we onszelf gelukkig dat we niets in de gaten hadden en dat we ze niet hebben geprobeerd te stoppen, wie weet hadden we dan nog een mes in een arm… of tussen de ribben! Brrrr….

Het geeft wel een forse deuk in de eigendunk en het vertrouwen in de mensheid.
Maar aan de positieve kant, staan we inmiddels weer vol op scherp!

Morgen hopen we DE auto te bekijken die we dan kunnen gaan aankleden. Er is genoeg te koop, maar er staat ook heel veel bagger tussen. Het lijkt toch een 4×4 met daktent te worden….. even afwachten, maar we houden jullie op de hoogte.