Als we de kust van Brazilië verlaten om ruim rond de grote steden heen te rijden zien we in de laatste weken nog even een heel ander stuk van het land.

Zoals een stukje Nederland alhier! We verstonden steeds Alhambra, maar het blijkt Hol-Am-Bra (Holanda, America, Brazil) te heten, en er blijkt ook een Holambra II. Het is een soort enclave van een groep geïmmigreerde Nederlandse boeren. We verbazen ons over Hollandse namen, de Zaans ogende geveltjes (soms een beetje erg nep), de grote molen en de toegangspoort in “Amsterdamse School”-ish bouwstijl. We drinken een biertje bij Holambier waar zelfs de kroketten (best aardig, maar miste een lekker scherpe mosterd) en frikandel (helaas uitverkocht) de kaart hebben gehaald. En toch verlaten we het dorp zonder een woord van onze moedertaal gehoord te hebben. Misschien niet zo gek als je bedenkt dat het dorp al rond 1950 gesticht is.

We parkeren onze auto in Gramado waar ze uitbundig Kerst vieren tot half januari aan toe. De kern van het stadje is aangekleed met allerlei kerstversiering tot nepsneeuw op de daken aan toe… Het was zowel grappig als ook een beetje tenenkrommend maar (helaas) geen foto’s gemaakt….

Het is een bergachtig gebied met ook veel grotten in de buurt. Park PETAR bezochten we om een kijkje te nemen. We rijden richting het park en bij de bewaking worden we tegengehouden. Nee, we mogen niet verder. We hebben namelijk een gids nodig om het park in te gaan en te mogen slapen. Oei… die hebben we niet. Het was een leuke weg heen, dus ook weer terug.
We vervolgen onze weg richting de camping net buiten het park en rijden de kortste weg, omdat het anders 150 km omrijden is. Google is er wat twijfelachtig over, maar uiteindelijk komen we een weg tegen die is “afgesloten” wegens landverschuivingen eerder, maar ook daar komen gelukkig zonder gestopt te worden aan de andere kant bij onze camping aan. Als we vragen of het illegaal is wat we deden, zegt men “Nee hoor, dat doet iedereen!” OK…. De volgende dag gaan we op tour met een gids die ons 2 mooie grotten laat zien. Het komt op de foto misschien niet zo spectaculair over, maar stalactieten en stalagmieten (nee, c/g is geen spelfout…) van wel 20 meter! Maar…. zo’n druipsteen groeit slechts enkele centimeters per eeuw…. dus reken maar uit!

Maar ook zien we met name 1 kleur overal terugkomen! Aan de kust is het ook echt wel zichtbaar, maar het binnenland is zo ongelooflijk groen! Landbouw is erg groot, maar ook de bossen zijn overal. En dan zijn we maar nauwelijks in de buurt van de Amazone geweest.

We vinden een National Park met gratis kampeermogelijkheid in het midden van het park. Het begint te regenen als we aankomen, maar toch kunnen we prima staan en onze maaltijd koken onder ons luifeltje en blijven heerlijk droog! De volgende ochtend is het weer prima weer, maar we houden de weer apps sterk in de gaten en ze variëren van uur tot uur en het weer slaat dus zo om. De wandeling is niet zozeer ver, maar wel stevig! 400 hoogtemeters en met mooi uitzicht over de Dedo de Dios (Vinger van God)

Als we doorrijden richting het zuiden passeren we Canbara do Sul een gebied met valleien en watervallen. Maar duidelijk is dat het regenseizoen is begonnen en de wolken constant om ons heen zijn. Bijna elke dag is er wel een buitje, ook in het zuiden. We weten dan ook niet wat we gaan aantreffen! De eerste dagen hebben we nog wat beter weer, en tijdens de wandeling is het volop zonnig, ook in de vallei zelf, een kadootje! De tweede dag is het vrij bewolkt toch krijgen we een mooie indruk van ook deze vallei. Echt een mooi gebied en leuke wandelingen.

Tsjaaa, al dat groen groeit natuurlijk ook niet op niks! Het is niet zo gek dat we wat vaker regen op onze route vinden. En aan de andere kant is er tussendoor ook genoeg zon hoor…

We rijden door naar de Valle dos Vinedos nabij Garibaldi. De regio zit vol met wijnmakers, van origine afkomstig uit Italië, en zo is dat goed terug te zien in de namen van de plaatsen en wijngaarden.

Tussen de wijnranken proeven we de wijnen van een Braziliaanse wijngaard. De volle trossen druiven hangen overal op ooghoogte om ons heen en de wijn is verrassend veel lekkerder dan we eerder proefden een paar berichten terug in dit blog. En we wisten het al eerder, maar een Chardonnay zonder houtrijping is zoveel lekkerder (frisser en fruitiger) dat zelfs Jacomien deze druifsoort uit stalen vaten niet meer hoeft te laten liggen. Op de koop toe mogen we ook nog eens kamperen op de wijngaard. We vinden een prachtig plekje en met uitzicht vanuit de tent op de wijnranken word ik wakker op mijn verjaardag. We hebben nog een heerlijk ontbijtje bij de confeiteria op de hoek en vertrekken dan alweer naar onze laatste bestemming in dit mooie land.

Die laatste nacht is niet op een noemenswaardige plaats, maar we staan op een leuke camping aan een heel groot binnenwater. Met enige weemoed en in de regen rijden we op 19 januari Brazilië uit en Uruguay in. Ja, we vinden het echt wel even vreemd om na 3 maanden het land te verlaten, want we hebben genoten en wat is de tijd voorbij gevlogen! Het voelt als een paar weken terug dat we bij Iguazu de grens overstaken. En dat blijft grappig want als we terugdenken aan wat we in de tussentijd allemaal gezien en gedaan hebben, is dat dan toch ook wel weer heel wat langer geleden.

En… Uruguay, dus! Eindelijk een land waar we nog niet eerder geweest zijn!!
Het is best gek om weer gewoon Spaans te spreken. Jacomien weet dan ook even niet wat ze met haar dagelijks gewonnen Duolingo-Portugees tijd moet doen

De eerste twee dagen in Uruguay hangt er wat slecht weer rond de kust en lijkt het zo hard te gaan regenen dat we op zoek gaan naar een hotel. De tent bleek 2 weken terug een paar kleine lekjes te hebben in de aluminium kap waardoor er wat water (met name) overdag) naar binnen sijpelde, maar dat hebben we goed kunnen fixen met een siliconen sealer. Toch hebben we om de auto dan niet een hele goede plek om te zitten, want als het ook een beetje waait dan is de luifel niet afdoende. We hebben lang geleden al eens een avondje in de auto gezeten toen het wat frisser was in de bergen. Met het “blad van de keuken” een soort tafeltje van het middenconsole gemaakt en een spelletje gedaan. Maar aangezien we al zoveel tijd in de cabine doorbrengen heeft dat niet de voorkeur. Nadat we een geschikt en betaalbaar hotel (Uruguay is toch echt wat duurder) gevonden hebben blijkt het qua regen en onweer best mee te gaan vallen, maar toch lekker dat we droog zitten.

We verkennen het dorpje en lunchen heerlijk met Uruguayaanse gerechten. We constateren dat er kitesurf mogelijk is, maar dat het koele, grijze en trieste weer nog niet uitnodigt om te gaan. Op de tweede dag in Punta del Diablo hebben we een heuse “Nederlandse winterdag”. Een beetje cocoonen in de kamer en komen het houten kamertje nauwelijks uit. We halen wat “boodschappen” (lees snacks) in huis en kijken wat afleveringen van een serie en een film. Af en toe gaat de deur 4 seconden open en constateren we dat het buiten nog steeds regent…. Bah, en de deur is weer dicht.
We hebben nu zeker even medelijden met onze Nederlandse lezers van dit blog die nu denken…. “Wat een gezeur, daar zitten wij dus al maanden mee, Koen!” en denken uiteraard ook aan de volgende winter waar we zelf weer deel uit zullen maken van die misère! Bleeeehhh!

De Uruguayaanse kust is wat ruiger dan bij de noorderburen. Veel rotsen in het water, en daardoor ook best spectaculair op verschillende plaatsen.

Bij Punto del Este vinden we een zeer bekend kunstwerk Dedos. Het zijn 5 vingers die boven het zand uitsteken. Van dezelfde kunstenaar gaan we later deze reis ook nog een gelijkend kunstwerk tegenkomen.

En ook vinden we er wind! In de ochtend kunnen we er lekker relaxen en ’s middags steekt de wind op. Heus geen briljante sessie, maar we kunnen in ieder geval zeggen dat we in Uruguay gekite hebben! In de hoofdstad Montevideo spreken we af met een vriend van Jan (broer Jacomien) en die we eerder gezien hebben op ene feestje in Nederland. Leuk om even goed met iemand te spreken die het land goed kent en goed Engels spreekt.

Het land is niet echt groot en binnen 1,5 week zijn we er dan ook al weer uit! Prima land, zeker. Wel behoorlijk prijzig in verhouding tot de omringende landen. Als je ons zou vragen of je er heen zou moeten op vakantie, dan zou het antwoord toch zijn; “Prima om doorheen te rijden….”

We sluiten ook Uruguay af met een bezoek aan een wijngaard en hebben daar een heerlijke lunch en prettige slaapplek.

Vanaf Colonia de Sacramento nemen we de ferry naar Argentinië en Buenos Aires…. Een uurtje varen over de Rio de la Plata. Vrij vertaald “Zilver rivier”…. alhoewel er weinig zilver te bekennen is, de rivier is namelijk behoorlijk bruin / geel.

In Buenos Aires dompelen we ons even onder in luxe. We verblijven bij Martin, Laura & Sol die we kennen van Aruba en ons behoorlijk verwennen met lekker eten en drinken in hun villa aan de rivierdelta net noord van Buenos Aires. En we zijn niet de enigen. In de Argentijnse zomer is het een zeer populaire bestemming als je een boot hebt of mee mag… we vermaken ons heerlijk met een keertje kitesurfen, de e-foil en kayaks.

Voor wie zich afvraagt hoe het met “die manke” gaat;
Het lopen houdt nog steeds niet over! Sinds enige tijd weet ik dat er met de operatie en het herstel een lengteverschil tussen beide benen is ontstaan tussen 2 en 3 cm. De heup is feitelijk onder een ander hoek komen te staan. Mijn linkerbeen is dus een stuk korter en dat samen met de gewijzigde momentum (of hoek) bemoeilijkt het lopen. Inmiddels heb ik een soort 3 dubbele slipper gefabriceerd voor links en een enkele op rechts. Dat helpt best een stuk en loopt niet geheel onprettig.

Het is nu even aankijken of het vanzelf ook verder aansterkt, want in goed en wel bekeken is het been hierdoor een half jaar buiten spel gezet. In Nederland zullen we moeten bekijken wat de verdere mogelijkheden zijn, maar als je dan leest dat “het andere been ook korter maken” een optie is…. dan weet ik het niet hoor. Dan misschien liever wachten op een kunstheup en een paar cm extra metaal er tussen ‘plakken’.